Η γενιά μας απέτυχε;

Τι κι αν απλά είμαστε μια αποτυχημένη γενιά; Θυμάμαι τις στιγμές πριν το ’00 που πήγαινες και χτυπούσες την πόρτα ή το θυροτηλέφωνο και φώναζες κυρία Μαρία, μπορεί να κατέβει ο Γιάννης να παίξουμε;

Έχουν χαθεί όλα.... αυτά, από τότε έχω να το κάνω.

Έχουμε πια τα γαμημένα κινητά, ίντερνετ, σκάιπ, φάτσαμπουκ, τουίτερ, άιποντ κι όλα αυτά μας απομακρύνουν από την αλήθεια της ζωής. Όλα αυτά αρχής γενόμενης της ταινίας Οι Ιππείς της Πύλου. Αυτή πρέπει να προταθεί για όσκαρ, όχι ο κυνόδοντας. Από σενάριο, μέχρι σκηνοθεσία, μέχρι ηθοποιία είναι άψογη σε όλα, πάτε να την δείτε, όσο προλαβαίνετε.

Διαπρέπουμε στα πάρτυ, στα κλαμπ, στο ντύσιμο, στις ψαγμένες μουσικές αλλά τι νόημα έχουν όλα αυτά. Πιστεύω πως απλά έχουμε απομακρυνθεί από τη μαγεία του να περπατάς στο δάσος, του να παίζεις στην αυλή με το σκύλο σου, του να σκαρφαλώνεις στα δέντρα με τους φίλους σου, του να παίρνεις πρωινό στη φύση. Και το μόνο που μας έχει μείνει από αυτά τα παλαιά είναι ο έρωτας. Κι αγαπάμε, και σκοτωνόμαστε, κι αναλωνόμαστε γύρω από αυτόν και τίποτα άλλο δεν κάνουμε,προσπαθώντας ίσως να καλύψουμε όλα τα κενά που έχουν μείνει πίσω.
Θυμάμαι ακόμη, πριν 3 χρόνια, όλους εκείνους τους γνωστούς και φίλους που αράζαμε τα σαββατοκύριακα στη Ναβαρίνου και την Αγία Σοφία, που τα βράδια πατούσαμε ταγκιές στα στενάκια και που την αράζαμε όπου βρίσκαμε με μπύρες στο χέρι.

Πόσοι από αυτούς έχουν συνεχίσει να το κάνουν; Λυπούμαι γιατί νομίζω πως είναι ελάχιστοι, κι εμένα μ έφαγε το σύστημα, ίσως όχι στο μυαλό αλλά στις συνήθειες. Μα ακόμη περισσότερο λυπάμαι που στα νέα πρωτάκια του λυκείου δεν υπάρχουν τέτοιες παρέες ούτε για δείγμα, ακόμη και η μητρόπολη έχει ερημώσει. Είδα και ένα ντοκυμαντέρ για κάτι μποέμ που ζουν σε κοινόβια στο Τσάρλστον και άλλες περιοχές στην Αγγλία, κυκλοφορούν γυμνοί και παράγουν μόνοι τους αυτά που τρώνε.

Κι όμως στους μισούς έβλεπα κάτι ατομάκια μόνο που ακολουθούν μια μόδα. Ώρες ώρες τρελαίνομαι, λέω να παρατήσω τη σχολή και να φύγω σε ένα νησί να ζήσω όπως μπορώ, βασισμένος μόνο στα χέρια μου. Μπορεί και να’ χω τα κότσια και να το κάνω τελικά.

Γιώργος Χατζηβαμβάκης